"Śmierć to jedynie zmiana trybu życia"Stephen Levine
Raymond Buckland bezsprzecznie należy do kultowych ikon współczesnego
czarownictwa. Jakby nie patrzeć, wiele zrobił dla narodzin eklektycznej
wicca; stworzył nurt Seax-Wicca, rozpropagował samotniczą ścieżkę.
Zaczynał jako gardnerianin, przeniósł ten nurt na teren Stanów
Zjednoczonych, gdzie założył pierwszy gardneriański coven. Co mnie
zdziwiło, tłumacz nawet o tym nie wspomniał w notce biograficznej. Ray
napisał grubo ponad 30 pozycji na temat magii. Żaden temat z tej
dziedziny chyba nie jest mu obcy. Mało tego jego książkom towarzyszy
silna erudycja, widać, że jest to postać znająca i czująca temat.
Książka "Wielka księga komunikacja z duchami. Jak nawiązać kontakt z drugą stroną" opisuje temat spirytyzmu
(zwanego też spirytualizmem) od każdej możliwej strony.
Początkowo
obawiałem się, że Buckland pogubi się w pojęciach, jednak wszystko
czytelnie usystematyzował.
Mamy to biografie znanych mediów, opisy medytacji, channelingu,
typtologię, uzdrawianie, czakry, historię tablicy Ouija etc. Opisy
rozmaitych historii, niezwykłych, znanych oraz mniej znanych
postaci. Są biografie m.in. sióstr Fox, Edgara Cayce, Dion Fortune,
Emanuela Swedenborga czy Abrahama Lincolna. Fascynująca była historia
człowieka rozmawiającego z duchem. Ten drugi nie rozumie, dlaczego jest
grzebany skoro przez cały czas żyje i stoi obok reszty uczestników
imprezy. Identycznie jak w filmie "Uwierz w ducha".
Ciekawe opisy ćwiczeń, doświadczeń,
rytuałów etc. Największa zaleta autora to nauczanie jak oddzielać
"pewne" doświadczenia od dziwnych wytworów ludzkiego umysłu (to np. à propos channelingu). Zwrócił też uwagę na fałszywych mediów i jak
rozpoznawać ich triki. Podobał mi
się rozdział o duchach pojawiających się na zdjęciach. Sam chyba kiedyś
takie widziałem, ale nikt nie wiedział co to jest. Wszyscy dowodzili
jakichś teorii naukowych.
No dziwi mnie też kwestia cyber-czarownictwa, jak np. komunikowanie się z
duchami przy pomocy laptopa, ale cóż? Takie kwestie należą już do
codzienności.
Wadą książki jest moim zdaniem nieharmonijne rozmieszczenie treści.
Pod koniec każdego rozdziału pojawia się jakaś biografia. Zamiast takiej
rozsypki, można było poświęcić im jeden odrębny rozdział. Drażnią mnie
też cytaty umieszczane na górnych częściach strony, tak, że czytając
tekst, człowiek albo przerwie czytanie i przeczyta cytat, albo skończy w
jakimś punkcie i potem do niego wróci. No, chyba zdarzyło się też jedno
powtórzenie tematu budzenia czakr.
Jeden fragment zapadł mi w pamięć:
Ach, te skojarzenia ...Ćwiczenia - twoje własne koło rozwojuDomowe Koło Rozwoju powinno składać się z sześciu do dziesięciu osób, maksimum dwunastu. Wszyscy powinni być na tyle oddani sprawie, by zobowiązać się do bycia obeznanymi na każdym spotkaniu, chyba, że przydarzy się naprawdę wyjątkowa sytuacja. Spotkania powinny odbywać się co tydzień; sam dzień tygodnia, jaki wybierzecie, nie jest ważny, powinniście jednak spotykać się zawsze w ten sam dzień o stałej porze i w stałym miejscu. [...] Nowi ludzie nie powinni być wprowadzani przypadkowo. W trakcie początkowych spotkań wszyscy członkowie grupy powinni przywyknąć do swojego towarzystwa, by czuć się w nim swobodnie, wspólnie się rozwijać, a także by umożliwić duchom dostrojenie się i rozwijanie razem z grupą. Każda nowa osoba wchodząca do Koła zaburza harmonię grupy. Nie chodzi jednak o to, byś nigdy nie dopuszczał do grupy nowych członków, ale by nie odbyło się to pod wpływem impulsu. "Goście" również nie powinni być zapraszani, gdyż oni też zaburzają harmonijną atmosferę wypracowaną w grupie. (s.307-308)
W sumie z podobnymi zagadnieniami spotkałem się w książkach Lecha
Emfazego Stefańskiego ("Od magii do psychotroniki" oraz "Ars magica"), a
także przy okazji wicca w biografii Geralda Gardnera, oraz w rozmowach z Alexem Sandersem.
Książka git! Polecam wszystkim!